/ Miejsca, których nie ma / Maksymilian Rigamonti

Przyznaję, że nie dostrzegliśmy w porę książki "Echo" duetu dziennikarsko-fotograficznego RigamontiRazy2, którą wydał  Press Club Polska w 2018 roku, czyli w 75 rocznicę "Rzezi Wołyńskiej". Jak udało mi się dowiedzieć, jest ona nietypowa, bo ma format 21 x 21 cm i złożona jest z 12 kart, a każda z nich to cztery czarno-białe zdjęcia rozkładające się jak mapy do dwa razy większego formatu. Autorzy przyznają, że - mapa to pomysł ich kolegi Maćka Nabrdalika. Jedynym kolorem jest  złoty, taki jak litery na nagrobkach, co jest bardzo wymowne.

Czytaj więcej

/ Wiatrowycz w pozie a’la Mussolini. Na szczęście dzisiaj już były szef ukraińskiego IPN.

Incydent z zablokowaniem upamiętnienia cichociemnych pokazał obecną dominację silnie nacjonalistycznego ducha państwa ukraińskiego Zapowiadało się godnie i zgodnie, a więc pięknie. 15 lutego br. w Starokonstantynowie na wschodnim Wołyniu, który od 1921 r. znajdował się na terenie Ukrainy sowieckiej, teraz już w niezależnej Ukrainie, miała być uroczyście odsłonięta tablica pamięci dwu polskich cichociemnych, żołnierzy ZWZ-AK, którzy urodzili się pod Konstantynowem jeszcze jako obywatele Rosji carskiej, a w latach 1942-1943 w ramach organizacji "Wachlarz" Armii Krajowej zajmowali się antyniemiecką dywersją na Kresach Wschodnich.

Czytaj więcej

/ Prof. Stefan Banach w wieku 52 lat, Lwów 1944

Nigdy nie ukończył studiów, a w wieku 30 lat był już profesorem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Niniejszy artykuł to hołd wybitnemu Polakowi, znanemu wśród matematycznej braci całego świata, twórcy znanej w świecie Lwowskiej Szkoły Matematycznej. Stefan Banach, bo o nim tu mowa, urodził się 30 marca 1892 roku w Szpitalu Powszechnym Krajowym im. św. Łazarza w Krakowie. Ochrzczony został 3 kwietnia w przyszpitalnej kaplicy, która należała do parafii rzymskokatolickiej św. Mikołaja. Nazwisko Banach zapisano po matce Katarzynie, która z malowniczej wsi Borówna, przybyła w poszukiwaniu pracy do Krakowa. W 1891 roku została zatrudniona do pracy w pralni, której właścicielką była Franciszka Płowa.

Czytaj więcej

/ By http://www.aeiou.at/aeiou.encyclop.b/b030720.htm, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=922651

Na tych to tedy czwartkach tańczyło się bostona, trochę flirtowało , zjadało znakomite sorbety i ciastka ormiańskie, chatłamajki, przy wybornej herbacie lub kawie, a przy tym poznawało prawie całe nasze ormiańskie towarzystwo ziemiańskie. Bywali tam Antoniewicze, Kajetanowicze, Krzysztofowicze, Theodorowicze, Bohdanowicze i Bogdanowicze, Bohosiewicze, Łukasiewicze, Issakowicze, Abrahamowicze, Negrusze, Passakasy, Ohanowicze, Agopsowicze i Agopszowicze i Torosiewicze, wszystko Roszki, nie tylko z dawnego rycerstwa ormiańskiego, ale posesjonaci i herbowa szlachta polska.

Byli oni istotnie całą duszą Polakami, najlepszymi synami przed paruset i więcej laty przybranej ojczyzny, doskonali gospodarze, zdolni, zamożni i ofiarni –zacne rody Ormian przybyłe na polskie ziemie w XIII/XIV wieku  wspomina przedstawiciel równie zacnego rodu Longchamp de Berier (Bogusław Longchamp de Berier, Wspomnienia 1884-1918)

Czytaj więcej