/ Dawny Lwów” - wspomnienie o Lwowie początku XX wieku

Lwów pierwszych lat XX w. nie był wielkim miastem. Liczył zaledwie jakieś 150.000 mieszkańców i nie miał brukowanych ulic, lecz słodycz jego rozległych ogrodów, urok dworków podmiejskich, życzliwość mieszkańców, melodyjność piosenki stwarzały atmosferę, której nikt, kto do tego miasta zawitał, nie mógł łatwo zapomnieć.

W takim Lwowie urodziłem się i wychowałem. Moim domem rodzinnym była nie tylko mała kamieniczka jednopiętrowa przy ul. Akademickiej (nr 19), wraz z jej prześlicznym ogrodem, rozciągającym się głęboko aż po ul. Batorego (dwieście szkieletów tureckich wykopano spod wzgórka za altaną przy równaniu terenu pod budowę Izby Przemysłowej !), lecz cała przestrzeń miasta, jak Lwów długi i szeroki. Mając siedem lat znałem już dokładnie każdy zaułek i każdy krzak jego rozległych ogrodów i parków.

Czytaj więcej

W końcu maja w poleskich lasach zaczynały dziać się cuda. Wtedy do mego studenckiego pokoju w Warszawie wpadała depesza: „Azalje kwitną, przyjeżdżaj”.
Nauka szła w kąt. Uczyć się można wszędzie i zawsze, a to dzieje się tylko raz do roku przez kilkanaście dni, i tylko w tym jednym, zapadłym kącie. Dzika azalja leśna – azalea pontica – rośnie jedynie na Kaukazie i w Azji Mniejszej, bliżej morza Czarnego; w środkowej zaś Europie porasta płat wołyńskiego Polesia, zwany przez botaników „wyspą azaljową”. Już o kilkadziesiąt kroków od lasu wiaterek przynosi falę ostrego aromatu. Pod marną zieloną olszą i srebrną osiczyną błyska złocisty, wysoki dywan poszycia. Podjeżdżam bliżej. W lesie stoi czad, duszący, słodki, ostry, podobny do woni tuberozy. Polany spienione złotemi krzakami, pnie owinięte złotą siecią, trawy zbryzgane złotem.

Czytaj więcej

/ Boże Narodzenie 2020-nadzieja

W tym roku Święta będą inne od poprzednich. Wszystko teraz jest inne…Wszystko wydaje się trudne, smutne, dziwne, nie do ogarnięcia. Czy to właściwe takie nasze podejście? Rok 2020 daje nam się we znaki z różnych powodów, ale czy mamy się poddawać złym nastrojom?!

Niech nadzieja u nas zawita.

Ja wierzę, że doczekamy się lepszego, pomyślniejszego roku, a i święta Bożego Narodzenia nie muszą być aż takie smutne, bo przecież one nam niosą optymizm.

Czytaj więcej

/ Kresy II RP. Źródło zdjęcia, archiwum KSI

Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej już nie ma i nigdy nie będzie… . Pozostały jedynie wspomnienia i ściskający serce żal za tym co bezpowrotnie minęło i nigdy już nie powróci… .
Jednym z takich wspomnień jest wigilia Bożego Narodzenia która w naszej tradycji świątecznej zajmowała i zajmuje bodaj najważniejsze miejsce. Kto wspomina nasze Polskie Kresy nie może oprzeć się wrażeniu, że: „wszystko tam było bardziej wyraziste i pełne swoistego uroku”, a Święta Bożego Narodzenia na Kresach Wschodnich zawsze były wspaniałe urastając do rangi narodowego symbolu.
Wigilię i Boże Narodzenie obchodzili nasi dziadowie i pradziadowie, obchodzimy je my i będą obchodzić je nasze dzieci i wnuki. Warto zdać sobie sprawę z tego, że nasze głęboko zakorzenione tradycje pozwoliły nam jako narodowi bez państwa przetrwać i doczekać upragnionej wolności. Warto też wiedzieć, że przestrzeganie tradycji nic nie straciło na swojej wartości również w czasach współczesnych.

Czytaj więcej