Tylko trzy z kilkunastu lwowskich pomników pozostały nietknięte: Kiliński w Parku Stryjskim, Bartosz Głowacki w Parku Łyczakowskim (ocaliło ich widać nienaganne pochodzenie socjalne) oraz Adam Mickiewicz na placu Mariackim. Wszystkie inne podzieliły dokładnie taki sam los, jaki był udziałem lwowian; hrabia Fredro repatriował się na rynek we Wrocławiu, Ujejski do Szczecina, Sobieski na koniu pocwałował aż do Gdańska. Dokąd deportowano Smolkę lub Jabłonowskiego — dotąd nie wiadomo i wszelki ślad po nich zaginął.
Dziś przybyło miastu mnóstwo nowych, kleconych naprędce, w rytm równie naprędce dopisywanej, niekoniecznie zbieżnej z faktami, historii. Tak więc stoi na placu Ducha Iwan Podkowa, przed arsenałem — drukarz Fiodorow, przed uniwersytetem — Iwan Franko i starszyna Marczenko, który w lipcu 1944 roku pierwszy zawiesić miał na ratuszu lwowskim sztandar, chociaż ogólnie wiadomo, że dokonali tego przed nim żołnierze lwowskiej AK, stoi i Kuzniecow, i (mimo swej fatalnej ankiety personalnej) poeta Gałan.

Czytaj więcej

„Zdjęcia Ludwika Gronowskiego - nieskazitelnie zaobserwowane i wykonane - tworzą niemalże bajeczną atmosferę okresu międzywojennego (fotografie na dole) . Przedstawiają między innymi fragmenty pejzaży o różnych porach roku i ludzi, którzy są ich częścią. Szczególnie zaintrygowały mnie portrety kobiet, wykonane w stylu zdjęć hollywoodzkich z lat trzydziestych. (...) Wykonanie ich wymagało nie tylko umiejętności fotografowania w świetle naturalnym, ale i mistrzowskiego korzystania z lamp studyjnych. Zdjęcia Ludwika Gronowskiego powinny zaintrygować zarówno amatorów, jak i fotografów zawodowych, takich jak ja. Można się z nich dużo nauczyć.”
 Ryszard Horowitz, fotokompozytor

OGÓLNOPOLSKA WYSTAWA FOTOGRAFII ARTYSTYCZNEJ W KRZEMIEŃCU W 1929 ROKU

 Ludwik Gronowski urodził się w 1904 roku w Warszawie. W wieku 26 lat, jako dyplomowany nauczyciel kreśleń geometrycznych, algebry i rachunków, objął posadę pedagoga w Liceum Krzemienieckim na Wołyniu. Szybko stał się jednym z najbardziej aktywnych animatorów wydarzeń artystycznych i sportowych, jakie odbywały się w mieście w ciągu ostatniej dekady przed wybuchem wojny.

Czytaj więcej

/  1-Obraz MB Zwycięskiej

Zaczynam nowy cykl kresowych artykułów. To będą tylko cztery odcinki, ale jakże ważne dla Kresowian!
Najczęściej pisałam o ikonach, obrazach chrześcijańskich malowanych na drewnie.
Teraz opiszę losy maryjnych obrazów malowanych na płótnie. Nie jest jednak ważna technika, nie ważny jest rozmiar, ani nawet artystyczny aspekt tych dzieł. Ważna jest ich duchowa siła i ważna jest droga jaką te wizerunki przeszły, ważni są też ludzie, dla których te obrazy były wyjątkowe, cudowne.
Przypomnijmy sobie historię. Po II wojnie światowej całe rzesze naszych rodaków musiały opuścić Kresy. Opuszczali swoje domy, swoje wioski i miasta, swoje kościoły. Wyjeżdżali nie ze swojej woli, wyjeżdżali pod przymusem, w towarowych wagonach, w strasznych warunkach. Radzieccy żołnierze ponaglali, krzyczeli, sprawdzali bagaże, grozili karabinami nieposłusznym. Ludzie jechali do nowej Ojczyzny, ale nie wiedzieli co ich tam czeka. Mogli zabrać ze sobą najpotrzebniejsze do życia rzeczy. W wielu przypadkach okazały się nimi również święte obrazy, które dodawały im otuchy i nadziei, a na miejscu pozwoliły tworzyć swoją tożsamość w nowych warunkach.
Na Dolnym Śląsku mamy wiele takich obrazów, a w samym Wrocławiu cztery czczone wizerunki Najświętszej Maryi Panny.
Postanowiłam odwiedzić cztery sanktuaria, gdzie znalazły schronienie nasze kresowe Madonny. Taki coniedzielny kościołing z mszą.
Zacznę od  Matki Bożej Zwycięskiej z Mariampola oraz od Kresowian związanych z tym obrazem.

Czytaj więcej

Szukając materiałów dotyczących pokazania czytelnikom Kresów w pełnych barwach natknąłem się przypadkowo na ciekawy artykuł Tetiany Denisiewicz o miejscowości „Nowy Zawód” Miasto leży niedaleko Żytomierza któremu w 1444 roku król Polski Kazimierz Jagiellończyk nadał prawa miejskie. Na dołączonej mapce są inne przyciągające oko nazwy wsi jak np. Justynówka i ciekawi mnie ile Justyn w niej mieszkało, bo zapewne ta nazwa pochodzi od imienia jak wiele, wiele kresowych miejscowości.
----
Nowy Zawód jest jedną z wiosek Czerwonoarmiejszczyzny, leżącą w odległości 35 km od Żytomierza. Nazwa wioski jest związana nie z przyrodą, a z przeróbką drewna. Nowy Zawód, bo jego mieszkańcy zajmowali się rzemiosłem. Na ziemiach, gdzie obecnie leży wioska, w pierwszej połowie XIX wieku został zbudowany niewielki zakład (ros. zawod) produkcji potasu, a w roku 1908 – najnowszy tartak. Miejscowość została nazwa Nowym Zawodem, bo w okolicznych wioskach zakłady przemysłowe istniały wcześniej, więc do nowopowstałej wioski przylgnęła nazwa z przymiotnikiem „nowy”.

Czytaj więcej