Eugeniusz Romer urodził się 3 lutego 1871 roku we Lwowie. Zarówno ojciec jak i matka pochodzili ze starych rodzin szlacheckich. Rodzina ojca, gęsto rozsiana na Pod­karpaciu aż po Sanockie, była tam osiadła co najmniej od końca XV w. Nigdy nie wybijała się majątkiem ani znaczeniem politycznym, jednak znaczne i pełne starych książek biblioteki mieszczące się w ich siedzibach świadczyły o intelektualizmie rodu Romerów. Adam Romer (zmarł w 1616 r.) był komentatorem mów Cycerona, profesorem Uniwersytetu Ja­giellońskiego, stryjeczny dziad Aleksander był historykiem i założył bibliotekę w Zabełziu, a jego bratanek Gustaw był jakiś czas docentem uniwersytetu monachijskiego. Nota bene najstarszy polski pomnik grobowy Krakowa, a jest to pomnik Stanisława Romera, znajdujący się w kościele Św. Krzyża, wyklucza wszelkie wątpliwości co do staropolskości tej rodziny.

Dziad Eugeniusza Romera Henryk, powstaniec 1831 r. nie wytrzymał represji, stracił dziedziczną wieś, zubożał, i po niespokojnej tułaczce osiadł w Wieliczce, gdzie zmarł w 1873 roku.

Czytaj więcej

 Zofia Batycka, bo ona będzie bohaterką artykułu, urodziła się w 1907 roku we Lwowie, w prominentnej i szanowanej rodzinie Janiny i Eugeniusza Batyckich. Rodzice starali się, by  córce niczego nie brakowało – zadbali nie tylko o jej edukację , ale i wrażliwość kulturalną, zabierając często małą Zosię do teatru i opery. Być może to spowodowało, że i w domu sama organizowała teatrzyki i przedstawienia. Nikt się nie spodziewał, że tym samym rozpala w młodziutkiej Zofii miłość do  aktorstwa. Ona sama zrozumiała to gdy jako 15- letnia już dziewczyna pierwszy raz znalazła  się na sali kinowej i obejrzała film z Mary Pickford i Douglas Fairbanksem. Od tej pory kino stało się jej pasją, postanowiła sama  trafić na ekran. W tym czasie  w Polsce to był bez wątpienia niezwykły okres. Zachłyśnięci odzyskaną po ponad stu latach niepodległością Polacy ruszyli nadrabiać ten czas. Stowarzyszenia artystyczne, grupy poetyckie, teatry, gazety, kina, kabarety – życie kulturalne II RP kwitło. A za nim siłą rzeczy ruszyło życie towarzyskie. Wielką estymą społeczeństwa cieszyło się kino, a w szczególności rodzące się co chwila gwiazdy i gwiazdki filmowe. Postać Hanki Ordonówny zainspirowała do walki o medialną sławę rzesze dziewcząt.

Czytaj więcej

/ Portret Stanisława Moniuszki w Muzeum Narodowym w Warszawie autorstwa Tytusa Maleszewskiwgo, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=31111847

Stanisław Moniuszko herbu Krzywda ur. 5 maja 1819 w Ubielu -Ubiel (biał. Убель) to wyludniona wieś na Białorusi leżąca nad Wołmą, w obwodzie mińskim, w rejonie czerwieńskim. Dawniej dobra Sapiehów, Zawiszów, Ogińskich, Moniuszków i Wańkowiczów, zm. 4 czerwca 1872 w Warszawie.
Moniuszko jako polski kompozytor, dyrygent, pedagog, organista, tworzył muzykę nacechowaną narodowo, wplatając w swoje kompozycje wyraziste elementy folkloru polskiego (melodie i tańce ludowe) oraz wykorzystując utwory polskich poetów (m.in. Jana Kochanowskiego, Adama Mickiewicza). Jeden z najwybitniejszych kompozytorów polskiego romantyzmu. Jest nazywany ojcem „polskiej opery narodowej”
Jest autorem ponad 268 pieśni, wielu oper z których najsłynniejsze to” Halka, Straszny dwór i Paria, operetek, baletów i muzyki kościelnej.
Ojcem Stanisława był Czesław Moniuszko (1790–1870), uczestnikiem kampanii napoleońskiej 1812 roku i utalentowanym rysownikiem. Do dziś zachowało się wiele jego prac uwieczniających rodzinę i dorastającego syna. Przejawiał również aspiracje literackie – prowadził rodzinną kronikę, napisał również poemat pt. Rok 1812 – wierszowaną opowieść o kampanii napoleońskiej.

Czytaj więcej