Niebawem dojechaliśmy do skrzyżowania z drogą prowadzącą z Lubomla do Włodzimierza Wołyńskiego. I znowu odżyły moje wspomnienia z okresu walk dywizji z okupantem. Tu, na południu od Lubomla, w obszarze między Lubomlem i Włodzimierzem Wołyńskim, 27 WDP AK prowadziła ciężkie walki z regularnymi jednostkami wojsk niemieckich, doświadczonych w walkach frontowych, i ściągniętych z innych odcinków frontu dla odblokowania okrążonego Kowla oraz powstrzymania ofensywy Armii Czerwonej. Na podstawie ustaleń dotyczących współdziałania z Armią Sowiecką w operacji kowelskiej, oddziały dywizji w końcu marca 1944 roku przegrupowały się do obszaru między Turią i Bugiem.

Czytaj więcej

Jakiś czas temu zwrócono się do mnie, ponieważ dość często piszę o 27 WDP AK na stronach KSI, z prośbą: czy coś wiem na temat kpt. Piotra Strachowskiego?. Oczywiście dostarczono mi niżej zaprezentowaną informację:  "(...)  przesyłam info które posiadam na temat brata mojej prababci. Kpt. Piotr Mikołaj Strachowski ur. w 1908r. w Wąchocku .Imię ojca: Innocenty Strachowski. Imię matki: Kamila ( z domu Nagłowska) Pseudonim ,,Nagiel’’. W latach 20stych wyjechał na Wołyń ze swym bratem Dominikiem (ur. 1893r. Wąchock). Obaj bracia byli nauczycielami, Dominik pełnił funkcję kierownika szkoły. Po wkroczeniu wojsk niemieckich na Wołyń, Piotr został postrzelony w rękę i nogę.

W 1943r. Dominik wraz z żoną i jednoroczną córką ucieka przed banderowcami w rodzinne strony do Wąchocka. Piotr zostaje i organizuje samoobronę prawdopodobnie w obwodzie Dubno. W 1944r. oddziały samoobrony zostały wcielone do 27 Dyw. Wołyńskiej. Po 1945r. przybywa z misją do centralnej Polski (z dwoma oficerami) aby odebrać przesyłkę (dolary) od premiera Mikołajczyka.

Czytaj więcej

Poniżej przedstawiony został zaledwie krótki zarys tragedii polskich dzieci, które padły ofiarą  ukraińskiego ludobójstwa w latach 1939 – 1946. Pełnego opracowania w tym zakresie dokonała dr Lucyna Kulińska w 3 tomach książki „Dzieci Kresów” (Tom 1 Warszawa 2003; tom 2 Kraków 2006; tom 3, Kraków 2009). Bestialsko zamordowanych zostało prawdopodobnie około 40 tysięcy polskich dzieci – nikt już nie policzy ich dokładnie, nie opisze ich bólu i bólu ich rodziców będących często świadkami ich męczeńskiej śmierci – zanim sami zostali zamordowani. A według ukraińskich faszystów była to „wojna polsko-ukraińska”, dzieci te, w tym niemowlęta, były więc żołnierzami walczącymi po polskiej stronie. Ich oprawców czczą podczas różnych uroczystości wołając „chwała bohaterom”, „chwała herojom”!

W nocy z 17 na 18 września 1939 roku we wsi Sławentyn pow. Podhajce bojówka OUN ograbiła i spaliła zagrody polskie mordując 85 Polaków. Przejmujące wspomnienia Anny Kozieł ze wsi Sławentyn pt. „Rąbali nas jak kury na klocu…” spisała Magdalena Kolatowska (wnuczka świadka). Jej 20-letnia wtedy prababcia Anna Holchauzer z domu Buczek z mężem, rodzicami, rodzeństwem i dwójką małych dzieci, 3-letnią Janinką i 5-letnim Bolkiem, mieszkała w jednym z bogatszych gospodarstw w Sławentynie.

Czytaj więcej

  Urodził się 08.05.w 1919r. Od czternastego roku życia praktykował krawiectwo. Przed wojną należał do „Kółka Strzeleckiego”. Ćwiczyli się i poznawali broń palną i białą. Po agresji sowieckiej na Polskę 17 września już na początku 1940 roku zabrano Go i wszystkich Jego rówieśników do Armii Czerwonej. Otrzymywaliśmy od Niego listy aż z Samary. Po kilku miesięcznej służbie został awansowany na sierżanta ze względu na dobrą znajomość broni. W Samarze był instruktorem szkolenia broni palnej. Szkolił z przeważającą większością syberyjskich Kazachów. Z Jego opowiadań wynikało, że ci młodzi żołnierze byli bardzo zacofani, a większość z nich była analfabetami. Po niemieckiej agresji na Rosję w 1941r. ich jednostka wojskowa z przewagą składała się z Białorusinów została skierowana na front.

Czytaj więcej