16 czerwca 2017 roku w wieku 83 lat zmarł: Wincenty Ronisz. Reżyser, scenarzysta, klasyk polskiego dokumentu. Tworzył głównie filmy dokumentalne o tematyce wojennej i historycznej. Twórczość Ronisza jest piękna i charakteryzuje mądrze pojmowany patriotyzm. Był jednym z niewielu twórców starającym się upamiętnić prawdziwą historię Polski, nie zapominając o ważnych wydarzeniach i miejscach II RP. Po 1989 r. Ronisz nakręcił dokumenty, które wcześniej były nie do pomyślenia: o AK na Wołyniu : >> Kryptonim "Pożoga: << . Obraz ten poświęcony jest historii Wołynia w latach II wojny światowej. W dramatycznych relacjach świadków powracają obrazy zagłady polskich wsi i miasteczek na Wołyniu w lipcu i sierpniu 1943 roku oraz zbrodni dokonywanych przez ukraińskich nacjonalistów. Film pokazuje te dramatyczne wydarzenia poprzez pryzmat doświadczeń tych, którzy ocaleli z piekła czystek etnicznych, poprzez działalność ośrodków samoobrony ludności polskiej, wreszcie formowanie się i aktywność bojowych sił zbrojnych 27 Wołyńskiej Dywizji AK – największej, zwartej jednostki sił zbrojnych Polskiego Państwa Podziemnego. Szeroko zarysowane tło historyczne pozwala lepiej zrozumieć genezę wydarzeń z 1943 roku oraz istotę fenomenu 27 Dywizji.

W 1672 r. pod Komarnem rozegrała się bitwa Sobieskiego z Tatarami. W 1801 r. klucz dóbr komarnickich nabył hr. Antoni Józef Lanckoroński,  marszałek regionu galicyjskiego, do którego należało też Rumno. Parafia, założona w 1472 r., największa w archidiecezji lwowskiej, miała początkowo kościół drewniany a  murowany powstał w latach 1620-1621. W okresie międzywojennym hr. Karolina Lanckorońska (która przekazała prywatną kolekcję Lanckorońskich do Zamku Królewskiego) z siostrą Adelajdą przeprowadziły tam prace konserwatorskie. Kościół ten po wojnie spotkał ten sam los co setki innych zabytkowych obiektów I i II RP pozostałych na zabranych ziemiach. Cudowny wizerunek Matki Boskiej - wykonaną w 1644 r. kopię obrazu z rzymskiej bazyliki Santa Maria Maggiore wywieźli ocaleli z pogromu mieszkańcy do Nowolesia koło Strzelina na Dolnym Śląsku. Natomiast kościół w Komarnie Sowieci przerobili na magazyn. Potem była w nim cerkiew, a obecnie stoi zamknięty i powoli zmienia się w ruinę, chociaż stanowi wspaniały zabytek sztuki baroku (mógłby wyglądać jak bazylika w  Krzeszowie, uważana przez Niemców za perłę baroku europejskiego i chętnie przez nich odwiedzana).

7 marca  1944r.wieczorem napadła UPA na Kolonię Henrykówkę koło Strzelisk Starych w połowie drogi między Bóbrką a Chodorowem – 10 mężczyzn zastrzelono , 120 wypędzono nie pozwalając niczego zabrać ze sobą .Ludzie ci schronili się do Bóbrki i Starego Sioła. 8 marca 1944 r.ci sami napastnicy zaatakowali Polaków w położonych około 7 km na południe od Bóbrki Choderkowcach i Sokołówce .W pierwszej z tych miejscowości zarąbano siekierami około 10 Polaków , w drugiej kilkunastu każąc się kłaść na progach domów i odrąbując siekierami im głowy.W Sokołowce zdemolowano i spalono kościół , zniszczono plebanię ,proboszcz ks. Jasiński schronił się w Biłce Szlacheckiej , a 400 Polaków z obu wsi wyjechało na zachód. W tych samych dniach ofiarą napadu padła sąsiadująca ze Strzeliskami wieś Kniesioło , gdzie UPA zabiła tam 5 osób , a wszystkim Polakom skonfiskowano majątek .W Bakowcach banderowcy zabili 4 osoby . W kwietniu zaostrzyła się sytuacja na tym terenie .Już w pierwszej połowie miesiąca UPA zorganizowała blokadę szeregu wsi polskich.

W nocy z 12 na 13 lutego 1945 r. czuwaliśmy w rodzinie jak zawsze na zmianę. Było nas pięcioro: mama lat 40, siostra Emilia, lat 15, ja Antoni lat 14, bracia: Stasio lat 8 i Rudolf, lat 7. Nasz ojciec został powołany na wojnę w 1939 roku, z której nie powrócił. Tej nocy od godziny 24, czuwała mama i około 1-szej, krzyknęła do nas „Dzieci wstawajcie! Pali się!”

Szybko pomogła nam rozespanym, ubrać się i siostrę Emilię z dwoma małymi braćmi odesłała do schronu u sąsiada Władysława Jarzyckiego, który mieścił się w stajni murowanej z kamienia pod murowanym domem mieszkalnym. Ja zaś pobiegłem do naszej stajni, aby wypuścić zgromadzone tam bydło, a było go tam sporo bo przyprowadzili je do nas mieszkańcy z odległych od centrum zagród. Kiedy wypędzałem bydło, zauważyłem jak banderowiec podpalał dom u sąsiada Tomasza  Dancewicza. Ten mnie również zauważył i zaczął się zbliżyć do naszej zagrody W tym czasie mama wynosiła z domu odzież i żywność. Na mój znak o niebezpieczeństwie, mama uciekła i gdzieś się ukryła. Ja natomiast nie zdążyłem już ukryć się w schronie u sąsiada Wł. Jarzyckiego, wtedy pobiegłem dalej do wsi do schronu Jędrzeja Łaciny. Tam mnie przyjęto.