Tegoroczny marsz rozpocznie się przed Sejmem III RP w dniu 11 lipca 2017 r., gdzie odczytamy petycję a następnie złożymy ją w biurze podawczym sejmu.

Zbieramy się o godzinie 15:00 a po okolicznościowych wystąpieniach i odczytaniu petycji ruszamy ulicami: Wiejską, Pl. Trzech Krzyży, Nowy Świat do Krakowskiego przedmieścia gdzie przy tablicy wołyńskiej zakończymy nasz marsz.

Oto treść petycji:

PETYCJA
Ruch Społeczny Porozumienie Pokoleń Kresowych (PPK), prosi o wyjaśnienie zwłoki w procedowaniu  poselskiego projektu  Ustawy dotyczącej ustanowienia 11 lipca „Narodowym Dniem Pamięci Męczeństwa Kresowian”.
Projekt był już procedowany na wspólnym posiedzeniu Komisji Łączności z Polakami za Granicą oraz  Komisji Kultury i Środków Przekazu jednak jego procedowanie  mimo upływającego czasu nie zostało zakończone.
Jest to następujące druk sejmowy:

Nr. 284-ustawa złożony 12 lutego 2016.  26 lutego 2016 projekt skierowano do pierwszego czytania w komisjach do Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz dodatkowo, dnia 08-03-2016 do Komisji Łączności z Polakami za Granicą. 12 kwietnia 2016 odbyło się pierwsze czytanie w komisjach i od ponad roku nic się nie dzieje mimo daleko idących poprawek zgłoszonych przez kresowe środowiska w tym poprawkę dotyczącą nazwy tego dnia.

Miałam 12 lat. Siostra omal mnie nie udusiła, powstrzymując moje spazmy płaczu. Do dziś boję się pomyśleć, co by się stało, gdyby Ukraińcy nas wtedy usłyszeli – wspomina Józefa Tarnowska. Przed II wojną światową mieszkała wraz z rodziną w Lubieszowie na Polesiu. Ojciec był farmaceutą, prowadził aptekę. – Był życzliwym człowiekiem. Ukraińscy chłopi, którzy nie mieli za co kupić lekarstw, nieraz dostawali je za darmo. – W szkole trzymałam się z dwiema Ukrainkami, Żydówką i Polką. Wszyscy żyliśmy ze sobą w zgodzie. Nie przypominam sobie żadnych awantur – podkreśla J. Tarnowska. Podobnie było w Gwoźdźcu, niewielkim miasteczku położonym wówczas w powiecie kołomyjskim, z którego pochodzi Janina Rokicka. – W naszej wielonarodowej, lokalnej społeczności panowała harmonia. Ukraińcy przychodzili do kościoła w czasie Bożego Narodzenia i śpiewali polskie kolędy. My z kolei odwiedzaliśmy ich w cerkwi na Wielkanoc. Kiedy Żydów nie było na lekcjach w szabat, nikt nie miał do nich pretensji – opowiada. – A potem wybuchła wojna i wszystko się zmieniło. Żydzi z czerwonymi opaskami witali armię sowiecką i krzyczeli: „nie ma waszej Polski, uciekajcie stąd” – dodaje. – Tak samo było u nas. A kiedy przyszli Niemcy, w mieście zaroiło się od plakatów skierowanych do Ukraińców: „Bij Polaków i Żydów” – uzupełnia J. Tarnowska. Bandy UPA opanowały Lubieszów 9 listopada 1943 roku.

16 czerwca 2017 roku w wieku 83 lat zmarł: Wincenty Ronisz. Reżyser, scenarzysta, klasyk polskiego dokumentu. Tworzył głównie filmy dokumentalne o tematyce wojennej i historycznej. Twórczość Ronisza jest piękna i charakteryzuje mądrze pojmowany patriotyzm. Był jednym z niewielu twórców starającym się upamiętnić prawdziwą historię Polski, nie zapominając o ważnych wydarzeniach i miejscach II RP. Po 1989 r. Ronisz nakręcił dokumenty, które wcześniej były nie do pomyślenia: o AK na Wołyniu : >> Kryptonim "Pożoga: << . Obraz ten poświęcony jest historii Wołynia w latach II wojny światowej. W dramatycznych relacjach świadków powracają obrazy zagłady polskich wsi i miasteczek na Wołyniu w lipcu i sierpniu 1943 roku oraz zbrodni dokonywanych przez ukraińskich nacjonalistów. Film pokazuje te dramatyczne wydarzenia poprzez pryzmat doświadczeń tych, którzy ocaleli z piekła czystek etnicznych, poprzez działalność ośrodków samoobrony ludności polskiej, wreszcie formowanie się i aktywność bojowych sił zbrojnych 27 Wołyńskiej Dywizji AK – największej, zwartej jednostki sił zbrojnych Polskiego Państwa Podziemnego. Szeroko zarysowane tło historyczne pozwala lepiej zrozumieć genezę wydarzeń z 1943 roku oraz istotę fenomenu 27 Dywizji.

W 1672 r. pod Komarnem rozegrała się bitwa Sobieskiego z Tatarami. W 1801 r. klucz dóbr komarnickich nabył hr. Antoni Józef Lanckoroński,  marszałek regionu galicyjskiego, do którego należało też Rumno. Parafia, założona w 1472 r., największa w archidiecezji lwowskiej, miała początkowo kościół drewniany a  murowany powstał w latach 1620-1621. W okresie międzywojennym hr. Karolina Lanckorońska (która przekazała prywatną kolekcję Lanckorońskich do Zamku Królewskiego) z siostrą Adelajdą przeprowadziły tam prace konserwatorskie. Kościół ten po wojnie spotkał ten sam los co setki innych zabytkowych obiektów I i II RP pozostałych na zabranych ziemiach. Cudowny wizerunek Matki Boskiej - wykonaną w 1644 r. kopię obrazu z rzymskiej bazyliki Santa Maria Maggiore wywieźli ocaleli z pogromu mieszkańcy do Nowolesia koło Strzelina na Dolnym Śląsku. Natomiast kościół w Komarnie Sowieci przerobili na magazyn. Potem była w nim cerkiew, a obecnie stoi zamknięty i powoli zmienia się w ruinę, chociaż stanowi wspaniały zabytek sztuki baroku (mógłby wyglądać jak bazylika w  Krzeszowie, uważana przez Niemców za perłę baroku europejskiego i chętnie przez nich odwiedzana).